Het duister dat ons scheidt

Het duister dat ons scheidt

Renate Dorrestein

Samenvatting:

Het boek bestaat uit drie delen: het eerste is geschreven in een 'wij'-perspectief en vertelt de lotgevallen van een groepje kleine kinderen in een Vinex-wijk ergens in Nederland. De sfeer van veilige rust in deze wijk wordt in één keer compleet kapotgemaakt als er een moord wordt gepleegd. Het slachtoffer, een getrouwde man, zou vermoord zijn omdat hij zijn handen niet van een klein meisje af had kunnen houden: haar moeder zou in haar woede over het seksueel misbruik de man gedood hebben.

Het tweede en derde deel worden verteld door de ogen van Loes, het meisje dat slachtoffer zou zijn geweest van dat seksuele geweld. Met haar moeder, die een gevangenisstraf heeft uitgezeten, en twee mannen die al heel lang inwonen bij de moeder van Loes, is ze naar een eilandje aan de rand van de wereld verhuisd, waar ze een nieuw leven willen beginnen. In het derde deel keert Loes terug naar Nederland om daar een studie te gaan volgen. Pas dan achterhaalt ze de schokkende waarheid rondom die moord.

Het duister dat ons scheidt is een verrassend boek over daders en slachtoffers, over opoffering en over waarheid en leugen.

(Bron: http://www.leesadviezen.nl/boek/het-duister-dat-ons-scheidt/ )

Mening:

Ik vind ‘Het duister dat ons scheidt’ geen goed maar zeker ook geen slecht boek. Het verhaal is makkelijk te begrijpen en te lezen, maar daardoor miste ik wel de moeilijkere stukken.

Het boek is opgedeeld in drie gedeelten. Het eerste gedeelte is geschreven in het wij-perspectief en vertelt het verhaal over Loes toen ze 6 jaar oud was. De keuze van het perspectief vond ik leuk, omdat het niet zo vaak voorkomt. Het eerste gedeelte vond ik het wel slechtste gedeelte van het boek, dit omdat het best wel langdradig is. In het tweede gedeelte is Loes 12 jaar oud en in het derde is ze 18 jaar oud. Het tweede gedeelte is, net zoals het derde gedeelte, geschreven in het ik-perspectief. Hierdoor krijg je het verhaal vanuit de ogen van Loes te lezen. In deze gedeelten vertelt Loes ook waarom ze sommige keuzes in het eerste gedeelte, toen ze 6 jaar was, heeft gemaakt. Dit is leuk om te lezen. Ook zit er meer spanning in deze gedeelten, omdat je steeds meer aanwijzingen krijgt over de moord.  Aan het einde van het boek is een verrassende ontknoping. Het nadeel is alleen dat je deze ontknoping te weten krijgt door een heleboel toevalligheden, waardoor het boek minder geloofwaardig wordt.

Ik vond het boek dus wel mooi en ik vond het ook niet erg om te lezen, maar het boek is zeker niet mijn favoriet.  

Ik vind ‘Het duister dat ons scheidt’ een minder mooi boek dan ‘Magnus’ en ‘Het diner’, omdat het verhaal minder spannend is. Ook vind ik de schrijfstijl van ‘Het duister dat ons scheidt’ slechter. Wel heb ik het boek met meer plezier gelezen dan ‘Isabelle’ en ‘Reinaert de Vos’. Daarom komt het duister dat ons scheidt op de 3^e plaats te staan. Mijn top 5 wordt dus:

1. Magnus
2. Het diner
3. Het duister dat ons scheidt
4. Isabelle
5. Reinaert de Vos

Argumentatieopdracht:

‘Het duister dat ons scheidt’ is een prachtig boek!

Wat als je moeder wordt opgepakt wegens moord? Wat als de hele klas je pest? Wat als je op jonge leeftijd seksueel wordt misbruikt?

In het boek ‘het duister dat ons scheidt’ wordt de moeder van de hoofdpersoon, Loes, opgepakt wegens moord. Voor Loes heeft dit veel gevolgen; ze verhuist zelfs naar een ander land om aan het verleden te ontsnappen. Maar sommige dingen lijken anders gegaan dan gedacht...

Het boek is opgedeeld in drie gedeelten. Het eerste gedeelte is minder goed dan het tweede en derde gedeelte, toch is het gedeelte zeker de moeite waard om te lezen. Dit omdat het in het wij-perspectief geschreven is, hierdoor word je op een aparte manier voorgesteld aan de verschillende personages.

Het boek is niet moeilijk geschreven, waardoor iedereen hem zou kunnen lezen. Het is een heerlijk boek om je middag ontspannen mee door te komen. Het verhaal blijft spannend tot het einde, omdat zelfs de hoofdpersoon pas in het laatste hoofdstuk te weten krijgt wat er echt gebeurd is.

Wel gaat het einde gepaard met veel toevalligheden. Maar op het moment zelf heb je dit helemaal niet door, omdat je al het hele boek toewerkt naar de ontknoping. Renate Dorrestein doet dit door heel subtiel aanwijzingen te geven. Een oplettende en precieze lezer kan dus de ontknoping gedeeltelijk voorspellen. Wel zet ze je af en toe op een dwaalspoor waardoor de ontknoping toch verrassend is.

‘Het duister dat ons scheidt’ is dus zeker de moeite waard om een keer te lezen. Genoeg mensen, waaronder ikzelf, vinden het een prachtig boek. En wat verwacht je ook anders van een boek dat is vertaald in het Duits, Frans, Albanees, Spaans, Engels en Italiaans?